Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(341)

Το τέλος της σημερινής εργάσιμης ημέρας μας βρήκε στο μαγαζί της
μέσης να τακτοποιούμε τους κάβους και τα σχοινιά.
Αύριο Μήτσο θα κάνουμε εδώ παρέα γάσες και ματισιές στα σύρματα των
φορτωτήρων για να τα έχουμε έτοιμα για την εκφόρτωση του πλοίου στην
Ευρώπη όταν θα πάμε, γιατί μπορεί να ξεφορτώσουμε με τα δικά μας μέσα
Εν τάξει λοστρόμε, ευκαιρία να δω πως φτιάχνονται, για να πάρω μια
πρώτη ιδέα για τις γάσες και το μάτισμα των συρμάτων που είναι από τα
πιο βασικά σε ένα πλοίο φορτηγό με μπίγες όπως το Μιχαήλ Άγγελος.
Έτσι ακριβώς Μήτσο
Εγώ τώρα με τον μαραγκό και τους ναύτες πάμε να σκεπάσουμε τα αμπάρια
του φορτίου, αρχίζοντας από την πλώρη, εσύ με τον Κωνσταντή όποτε τα
τακτοποιήσετε όλα εδώ στην αποθήκη, ασφαλίστε καλά την πόρτα και μετά
σχολάστε και πηγαίνεται για το βραδινό φαγητό.
Τέλος η δουλειά για σήμερα, αύριο πάλι.
Εμείς θα τελειώσουμε πρώτα το σκέπασμα των αμπαριών και μετά θα έρθου-
με για βραδινό φαγητό, καφέ και μια παρτίδα πρέφα με τον μάγειρα και
τον μαραγκό.
Εν τάξει λοστρόμε θα τα τακτοποιήσουμε όλα εγώ και ο Κωνσταντής και
θα σας περιμένουμε στην πρύμη για φαγητό και καφέ να κάνουμε παρέα.
Η μέρα σήμερα πέρασε μέσα στη ζέστη του κόλπου του Άντεν
Αύριο το πρωί, νωρίς, μπαίνουμε στην Ερυθρά θάλασσα και μετά πορεία
για τον κόλπο του Σουέζ από όπου θα ξεμπαρκάρω.
Λίγες μέρες μείνανε ακόμα για την παραμονή μου στο Μιχαήλ Άγγελος και
την επιστροφή μου στην Ελλάδα.
Με την αυριανή ημέρα, τέσσερες ημέρες όλες και όλες και μετά από το
Port Said με το ποστάλι γραμμή για Πειραιά.
Μόνος μου φεύγω από δω, κανείς άλλος δεν ξεμπαρκάρει, γιατί κανείς από
το πλήρωμα του καραβιού δεν έχει συμπληρώσει την υπηρεσία που χρειάζε-
ται για να δικαιούται τα εισιτήριά του για την επιστροφή στην Ελλάδα.
Ούτε και εγώ δικαιούμαι τα εισιτήρια, αλλά μου τα κάνει η εταιρία
επειδή πάω να υπηρετήσω την πατρίδα και το πλοίο έχει Ελληνική Σημαία.
Έτσι μου είπε ο καπετάνιος, όταν με ρώτησε αν θέλω να φύγω για να πάω
φαντάρος και εγώ του είπα θέλω να πάω.
Η σύμβαση εργασίας όλων μας, αορίστου χρόνου, είναι 24μηνη
Τόση ήταν το 1961, σήμερα είναι μόνο 6 μήνες, 6μηνη
Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταφέρουμε να λιγοστέψουμε τον χρόνο της
παραμονής μας στο πλοίο, το ποντοπόρο και αυτό το καταφέραμε χάρις των
Διεθνών Συμβάσεων Εργασίας.
Αν περιμέναμε από τους Έλληνες Πλοιοκτήτες, να λιγοστέψουν τον χρόνο
παραμονής μας στο πλοίο, δεν θα ξεμπαρκάραμε ποτέ, παρά μόνο όταν
συμπληρώναμε για σύνταξη.
Ήταν πολύ δύσκολα τότε τα πράγματα, ακόμα και όταν ξανά μπάρκαρα μετά
το στρατιωτικό μου το 1964 και τότε θέλαμε 24 μήνες υπηρεσία για να
δικαιούμαστε τα εισιτήρια του επαναπατρισμού μας.
Πέρασαν πολλά, πολλά χρόνια, όχι για να φτάσουμε, αλλά απλά για να
πλησιάσουμε τα λεγόμενα προηγμένα ναυτικά κράτη.
Αυτή είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα
Ακόμα και σήμερα έχουμε μείνει πίσω, παρ όλο που είμαστε η πρώτη
ναυτιλία σε ολόκληρο τον πλανήτη Γη.
Και το ταξίδι του Μιχαήλ Άγγελος συνεχίζεται για τον προορισμό του

Συνεχίζεται.....

Δεν υπάρχουν σχόλια: