Ο απόπλους έγινε μετά από την επισκευή του πλοίου που κράτησε
περίπου έναν μήνα.
Επιτέλους το πλοίο μας, τώρα έγινε πλοίο άξιο για πλου, τώρα
βρήκε και ναύλο και να που άρχισε το ταξίδι μας.
Για μένα είναι το πρώτο μου ταξίδι, όπως και των δυο άλλων
δόκιμων του καταστρώματος.
Τώρα βρίσκομαι στην πλώρη του πλοίου μαζί με τους ναύτες, τον
λοστρόμο και τον υποπλοίαρχο, είμαστε εδώ γιατί στην αριστερή
μεριά της πλώρης είναι δεμένο ένα ρυμουλκό που μας βοηθά για
το πέρασμα μας μέσα από το κανάλι, μέχρι να βγούμε στην ανοιχτή
θάλασσα. Σε λίγο θα μπούμε στην λεκάνη, που είναι σαν μια μεγάλη
δεξαμενή και μετά θα βγούμε στην ανοιχτή θάλασσα.
εδώ η στάθμη του νερού του λιμανιού έχει υψομετρική διαφορά από
την στάθμη της θάλασσας και μπαίνοντας το πλοίο στην λεκάνη
μπαίνει νερό με αντλίες σηκώνεται το πλοίο και φτάνει στην ίδια
στάθμη με την στάθμη της θάλασσας.
Όλα αυτά ασφαλώς και δεν τα ήξερα, σήμερα τα ξέρω βέβαια και
τα θυμάμαι σιγά, σιγά. Προσπαθούσα να τα δω όλα, να τα συγκρατήσω
στο νου μου, τα μάτια μου μετέφεραν όλες αυτές τις εικόνες στην
μνήμη του άλμπουμ των φωτογραφιών του μυαλού μου, στον σκληρό
δίσκο του εγκεφάλου μου.
Τώρα που τα γράφω, χαμογελάω βέβαια που έρχονται ξανά στο νου μου,
ξαναζωντανεύουν όλες οι εικόνες μπροστά στα μάτια μου, σαν να
είμαι εκεί, σαν να γίνονται όλα αυτή την στιγμή και όμως όλα αυτά
συνέβαιναν πριν από 47 χρόνια, το 1960, στην πλώρη του Μιχαήλ
Άγγελος του πρώτου πλοίου στην ναυτική σταδιοδρομία μου.
Όλο ρωτούσα, έβλεπα και μάθαινα, χρόνια γινόταν αυτό και συνεχίζεται,
σήμερα βέβαια ξέρω, είδα, ρώτησα, έμαθα και ξέρω πια τι πρέπει
να γίνει και τι πρέπει να κάνω.
Ήμουν πάντα κοντά στον λοστρόμο στους αξιωματικούς του πλοίου
τους ναύτες και τα άλλα βέβαια μέλη του πληρώματος, έπρεπε σιγά,
σιγά να τα δω όλα και να τα μάθω βέβαια, αυτό είναι και το ζητούμενο.
Έτσι ακριβώς έγιναν όλα, βέβαια πέρασαν σχεδόν 50 χρόνια για να το πω
αυτό και να τα γράψω όλα αυτά σιγά, σιγά και σταθερά καθισμένος
μπροστά στο πληκτρολόγιο του ηλεκτρονικού υπολογιστή.
Ποιός να το φανταζόταν ότι όλα θα γίνονταν με αυτόν τον τρόπο.
Ο καπετάν Δημήτρης να κάθεται στο γραφείο του και να γράφει την ίδια
στιγμή που με το πλοίο μπαίνει στην λεκάνη του λιμανιού της
Αμβέρσας για να βγει στην ανοιχτή θάλασσα.
Αυτό μόνο ο καπετάν Δημήτρης μπορούσε να το καταφέρει και το κατάφερε.
Πλώρη, μόλα τους κάβους του ρυμουλκού ακούγεται από την φωνή του
καπετάνιου που είναι στη Γέφυρα, του καπετάν Κώστα.
Μόλα όλα καπετάνιε, καλό μας ταξίδι, λέει ο υποπλοίαρχος από την πλώρη
και το Μιχαήλ Άγγελος βγαίνει από την λεκάνη με πρόσω αργά.
Η πιλοτίνα είναι στην δεξιά πλευρά, στην μέση του πλοίου και περιμένει
να παραλάβει τον πλοηγό, τα ρυμουλκά απομακρύνονται σιγά, σιγά,
σε λίγο θα φύγει και ο πλοηγός, η σκάλα του πιλότου είναι έτοιμη, εγώ
μαζί με τους ναύτες μαζεύουμε τους κάβους του πλοίου από το κατάστρωμα
της πλώρης, γιατί το πλοίο θα βγει στην ανοιχτή θάλασσα και όλα πρέπει
να είναι στη θέση τους ασφαλισμένα για τον ασφαλή πλου του πλοίου.
Αποβίβαση πλοηγού, λέει ο αξιωματικός από το κατάστρωμα στη Γέφυρα,
Φουλ ολοταχώς η μηχανή δίνει εντολή ο καπετάνιος
Φουλ ολοταχώς καπετάνιε, λέει ο αξιωματικός Γέφυρας και στο Ημερολόγιο
Γέφυρας γράφει όλες τις κινήσεις.....
Συνεχίζεται.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου