Σάββατο 31 Μαρτίου 2007

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(26)

Πάντα ερχότανε το αύριο, ποτέ ο χρόνος δεν σταματούσε,
κάθε πρωινό στις 7 είχε εγερτήριο, περνούσε ο ναύτης που
είχε βραδινή βάρδια και μας έλεγε σκάτζα, 7 η ώρα.
Εκείνο το πρωινό είχα ξυπνήσει στις 5 και 30 το πρωί,
γιατί ήταν η σειρά μου να κάνω το καμαροτάκι στην τραπεζαρία
του πληρώματος, έπρεπε όλα να είναι έτοιμα στις 7 για να φάει
το πλήρωμα πρωινό και να πιει τον καφέ του.
Πρώτοι ήρθαν όπως πάντα ο Λοστρόμος μαζί με τον Μαραγκό, πάντα
ερχόντουσαν πρώτοι, γιατί ετοίμαζαν τις δουλειές τις ημέρας,
έκαναν προετοιμασία έργασιών παίρνοντας πάντα οδηγίες και
δουλειά από τον Υποπλοίαρχο.
Καλημέρα Μήτσο μου λένε, καλημέρα τους λέω και εγώ και κάθονται
στο τραπέζι τους για να πιουν τον καφέ τους που τους τον είχα
φτιάξει εγώ, πάντα τον καφέ του Λοστρόμου και του Μαραγκού
τον φτιάχναμε εμείς, οι άλλοι όλοι φτιάχνανε τον καφέ η το τσάι
τους μόνοι τους.
Σιγά, σιγά μέχρι τις 7 και 20 ερχόντουσαν όλοι για πρωινό
και στις 8 όλοι είχαν φάει το πρωινό τους και είχαν πιει
τον καφέ τους, εκείνο το διάστημα εγώ είχα πάει μέχρι το
μαγειρείο ίσαμε 50 φορές για να φέρνω πρωινό, γιατί το μαγειρείο
ήταν αρκετά μακριά, ήταν στη μέση του πλοίου, πίσω από την γέφυρα,
τι να κάνω, έτσι ήταν, έτσι έπρεπε να γίνει και έτσι γινόταν.
Όλοι Μήτσο φώναζαν, Ρε Μήτσο.....
Αυτά μέχρι τις 8 η ώρα, μετά όλοι έφευγαν για δουλειά, πήγαιναν
στο πόστο τους, θα τους περίμενα ξανά στον καφέ των 10.
Μέχρι τότε έπρεπε να τα μαζέψω όλα, πλύσιμο τακτοποίηση και
προετοιμασία για τις 10 η ώρα, πήγαινα και για προμήθειες στον
Καμαρότο και στο Μαγειρείο, στον φίλο τον Σιδέρη τον Μάγειρα.
Από τον Μάγειρα έμαθα ότι θα πάμε Πολωνία να φορτώσουμε
τσιμέντα για Φιλιππίνες και Ινδονησία, αυτό θα ήταν το ταξίδι μας.
Θα περάσουμε καλά Μήτσο, μου είπε ο Μάγειρας, αυτός ήξερε, ήταν
παλιός ναυτικός και όταν ο Σιδέρης σου λέει ότι θα περάσουμε
καλά, έτσι είναι όπως το λέει, αυτός τα ξέρει και όπως τα λέει
έτσι και είναι.
Πάμε λοιπόν Πολωνία Μήτσο.....

Συνεχίζεται.....

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2007

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(25)

Στον καφέ αυτά τα 20 λεπτά της ανάπαυλας από την δουλειά
ήταν μια ανάσα για την συνέχεια της ημέρας και ένα κουράγιο
μέχρι το τέλος των εργασιών της ημέρας.
Μετά το βραδινό φαγητό γινόταν η ανασύνταξη των δυνάμεων για
την συνέχιση των εργασιών της επόμενης ημέρας, τόσο για το
κατάστρωμα, όσο και για την μηχανή.
Βλέπεις ήμασταν για επισκευή του πλοίου και όλοι μας έπρεπε
να ξέρουμε τι δουλειές θα γίνονταν την επόμενη ημέρα.
Επικεφαλής στο κατάστρωμα ήταν ο Λοστρόμος και ο Μαραγκός
που έπαιρναν πάντα εντολές από τον Υποπλοίαρχο, που είχε
όλο το κουμάντο, το operation, του πλοίου.
Εμείς οι πιτσιρικάδες, οι τρεις δόκιμοι, ήμασταν πάντα κοντά
στους ναύτες, στον Λοστρόμο και τον Μαραγκό για να προσφέρουμε
εργασία και να αποκτήσουμε γνώσεις, πείρα και ναυτική τέχνη για
την συνέχεια της ναυτικής μας πορείας.
Το πλοίο, ο Μιχαήλ Άγγελος, από εδώ και πέρα θα ήταν το σπίτι μας
και το σχολείο μας, για το επόμενο διάστημα μέχρι να συμπληρώσουμε
την υπηρεσία μας σύμφωνα με την σύμβαση εργασίας που είχαμε
υπογράψει και αποδεχθεί.
Ήταν παλιό το πλοίο και χρειαζόταν πολύ δουλειά για να μπορέσουμε
να το ετοιμάσουμε να μπορέσει να φορτώσει και να πάει ταξίδι.
Το ναύλο δεν είχε έρθει ακόμη, γιατί το πλοίο αργούσε να ετοιμαστεί,
από ότι άκουγα, θέλαμε τουλάχιστον 3 εβδομάδες για να τελειώσει
η επισκευή στην Αμβέρσα και εν συνεχεία να ήμασταν έτοιμοι να πάμε
για φόρτωση, εν τω μεταξύ χειμώνας ήταν, έκανε κρύο και κάπου, κάπου
χιόνιζε και έπρεπε να ήμαστε όλη μέρα στο κατάστρωμα, δεν απαγκιάζαμε
πουθενά γιατί έπρεπε να ήμαστε στο πόστο μας.
Περιμέναμε πως και πως να έρθει η ώρα του καφέ, η ώρα του φαγητού για
να πάρουμε μια ανάσα, αλλιώς περιμέναμε να έρθει το βράδυ για να
σχολάσουμε και να πάμε για ύπνο, η να βγούμε έξω στην πόλη καμιά
βόλτα να αλλάξουμε παραστάσεις και αύριο πάλι συνεχίζουμε....

Συνεχίζεται.....

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2007

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(24)

Ο καφές των 10, το πρωί, είναι ο πρώτος μετά το πρωινό, όλοι
μαζευόμαστε στο καπνιστήριο, οι αξιωματικοί, στο καπνιστήριο
των αξιωματικών, κουβέρτας και μηχανής, το πλήρωμα κουβέρτας
και μηχανής στο καπνιστήριο του πληρώματος.
Ο καφές που σερβίρεται πάντα συνοδεύεται με χυμό η και κάτι άλλο,
κέικ, κουλουράκια η κάποιο γλυκό. Όποιος θέλει να πιει κάτι άλλο
εκτός από καφέ, έχει, τσάι, κακάο, σοκολάτα και τους καλοκαιρινούς
μήνες έχει και παγωτό. Καθημερινά σήμερα έχει αναψυκτικά.
Όλα αυτά τα ετοιμάζουν και τα σερβίρουν ο καμαρότος και τα
καμαροτάκια, αυτά βέβαια γίνονται σήμερα, τότε που πρωτό
μπαρκάρισα, πριν 50 χρόνια, όλα ήταν διαφορετικά από ότι σήμερα.
Στο πρώτο μου πλοίο, που για αυτό γράφω τώρα, τον Μιχαήλ Άγγελο,
όλα ήταν τελείως διαφορετικά τότε από σήμερα, άλλες εποχές, όλα
έχουν αλλάξει σήμερα προς το καλύτερο, γιατί υπάρχουν διεθνή
στάνταρντ και κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο.
Τότε στο πρώτο μου μπάρκο, δόκιμος ήμουν καταστρώματος, αλλά έκανα
πολλές δουλειές, καμαροτάκι, καθαριστής στη μηχανή και τζόβενο
στο κατάστρωμα, αλλάζαμε κάθε εβδομαδα μεταξύ μας οι τρεις δόκιμοι
καταστρώματος, γιατί δεν υπήρχαν σερβιτόροι τότε όπως σήμερα.
Εμείς κάναμε όλες τις δουλειές, εγώ έφερνα το φαγητό από την
κουζίνα, που ήταν στη μέση του πλοίου πρίμα και το σερβίριζα και
μετά έπλενα τα πιάτα, τα ποτήρια, ετοίμαζα για τον καφέ και
το επόμενο δείπνο η γεύμα.
Μια φορά τον μήνα ήμουν και σερβιτόρος στους αξιωματικούς,
τον καπετάνιο και τον Α' μηχανικό τους σερβίριζε πάντα ο καμαρότος
ο ίδιος, όλο το άλλο διάστημα δούλευα στο κατάστρωμα κοντά
στον λοστρόμο και τους ναύτες, από τις 8 το πρωί μέχρι τις 5 το
απόγευμα. Μετά το βραδυνό φαγητό που τέλειωνε στις 6 η ώρα το
απόγευμα, πήγαινα για μπάνιο, άλλαζα ρούχα και ανέβαινα στη Γέφυρα
του πλοίου για να μαθω κοντά στους αξιωματικούς τις γέφυρας ότι
είχε σχέση με την ναυσιπλοϊα, ναυτιλία, το στίγμα, την πορεία του
πλοίου, τους χάρτες την αστρονομική ναυτιλία, τον εξάντα
της πυξίδες και ότι είχε σχέση με το οπερέσιον, operation, του
πλοίου. Το ζητούμενο ήταν να μάθω και να γίνω σιγά,σιγά ναυτικός,
sailor, ναύτης καταστρώματος και αργότερα αξιωματικός καταστρώματος
και καπετάνιος.
Στην πραγματικότητα θαλασσοπόρος ταξιδευτής, ποντοπόρος.....

Συνεχίζεται.....

Κυριακή 25 Μαρτίου 2007

Όρτσα τα Πανιά.....



Όρτσα τα πανιά γράφει στο Ημερολόγιο Γέφυρας
ο Ανθυποπλοίαρχος βάρδιας και το εκπαιδευτικό
ταξίδι των καινούργιων δόκιμων πλοιάρχων αρχίζει
πάντοτε αυτόν τον καιρό

Καλά ταξίδια
Καλές θάλασσες και αέρηδες

Κυριακή 18 Μαρτίου 2007

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(23)

Το Coffee Time τελείωσε, πάμε πάλι να συνεχίσουμε από εκεί
που είχαμε μείνει λίγο πριν τον καφέ.
Στο κομοδέσιο της μέσης έμεναν όλοι οι αξιωματικοί της μηχανής,
στο πλωριό μέρος ήταν το δωμάτιο και το γραφείο του Α' Μηχανικού,
αριστερά και δεξιά του Β' Μηχανικού, πιο πίσω ήταν τα δωμάτια
των Γ' Μηχανικών, τρεις ήταν, ένας για κάθε βάρδια.
Στο κομοδέσιο της μέσης έμεναν και οι υπαξιωματικοί
Λοστρόμος, Μαραγκός, Μάγειρας και οι τρεις Λαδάδες, επίσης
και τρεις δόκιμοι μηχανής.
Πίσω από το κομοδέσιο της μέσης προς την πρύμη του πλοίου
ήταν τα Νο4 και Νο5 αμπάρια του φορτίου με τις πόστες τους,
τα βίτζια και τις μπίγες της φορτοεκφόρτωσης.
Κατά πρίμα υπήρχε μια υπερκατασκευή, το πούπι, έτσι το έλεγαν.
Εκεί στο πάνω μέρος στο ύψος του καταστρώματος, ήταν η τραπεζαρία,
το καθιστικό και το καπνιστήριο του πληρώματος, του κατώτερου
πληρώματος, με τρία μεγάλα τραπέζια, ένα μικρό ψυγείο και
μια λάντζα για το πλύσιμο των πιάτων και ένα μάτι για καφέ,
όλα αυτά ήταν στον ίδιο χώρο όχι ξεχωριστά.
Εκεί τρώγαμε και μέναμε τότε εμείς του κατώτερου πληρώματος.
Τώρα που κοιμόμασταν, όταν μπήκα μέσα, κοίταζα για να δω
τι είναι εδώ που μπήκαμε, ρώτησα και μου είπαν κάτω είναι
τα δωμάτια για ύπνο.
Κατέβαινες μια αρκετά φαρδιά σκάλα σιδερένια και δεξιά, αριστερά
ήταν τα δωμάτια του πληρώματος.
Εγώ έμενα στο ίδιο δωμάτιο με άλλα τρία τζόβενα, ναυτόπαιδες,
κοιμόμουν στο πάνω κρεβάτι, γιατί ήταν κουκέτες σιδερένιες.
Το δωμάτιο είχε και τέσσερις ντουλάπες σιδερένιες για τα
ρούχα μας, ήταν στην αριστερή μεριά της πρύμης του καραβιού
και στη πάντα είχε δυο φινιστρίνια για να μπαίνει λίγο φως
της ημέρας. Οι τουαλέτες ήταν κοινές για όλους και το μπάνιο.
Εκεί πρίμα μέναμε εμείς οι τέσσερις, οκτώ ναύτες, τρεις
θερμαστές και τρεις καθαριστές της μηχανής.
Ήρθε η ώρα του καφέ, ευκαιρία για διακοπή και τσιγάρο,
πάμε επάνω μήτσο για καφέ και συνεχίζουμαι μετά.....

Συνεχίζεται....

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2007

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(22)

Η πρώτη γνωριμία έγινε στο κομοδέσιο της γέφυρας του πλοίου
Σε αυτό το κομοδέσιο έμεναν ο καπετάνιος, όπου υπήρχε
το δωμάτιο του, το γραφείο του, το σαλόνι όπου δεχόταν
τις αρχές και όσους είχαν σχέση με το οπερέσιον του πλοίου.
Όλα αυτά έβλεπαν προς την πλώρη του πλοίου και ήταν ακριβώς
κάτω από την γέφυρα του πλοίου ένα πάτωμα.
Στο ίδιο αυτό πάτωμα ήταν το δωμάτιο και το γραφείο
του υποπλοιάρχου, στην δεξιά μεριά του κομοδεσίου.
Στην αριστερή μεριά ήταν τα δωμάτια των ανθυποπλοιάρχων που
έβλεπαν προς την πρύμη και στην πάντα του πλοίου.
Στο πρυμιό μέρος του κομοδεσίου ήταν ο ασύρματος και
το δωμάτιο του ασυρματιστή που έβλεπαν στο Νο3 αμπάρι.
Στο ακριβώς από κάτω πάτωμα ήταν η τραπεζαρία των αξιωματικών
του πλοίου, με ένα μικρό σαλόνι και καπνιστήριο και ένα μικρό
pantry, ρεσπέτζα την λέμε,που είχε ψυγείο, νεροχύτη,
ντουλάπια, μάτι ηλεκτρικό για καφέ και ότι χρειαζόταν για να
σερβίρουν το φαγητό ο καμαρότος και τα καμαροτάκια.
Στο ακριβώς από κάτω πάτωμα, στο κατάστρωμα, στο Deck, ήταν
τα ψυγεία, οι αποθήκες τροφίμων, το πλυντήριο, το σιδερωτήριο
και το δωμάτιο του καμαρότου.
Μπροστά από την γέφυρα του πλοίου, ήταν η πλώρη με τις άγκυρες,
τους εργάτες των αγκυρών, τα βίτζια, που ανεβοκατέβαζαν
τις άγκυρες και κάτω από το κατάστρωμα της πλώρης ήταν αποθήκες
με όλα αυτά που χρειάζεται ένα πλοίο για όλο το Operation του,
για όλη τη λειτουργία του.
Στη συνέχεια προς τα πρίμα της πλώρης, ήταν το Νο1 και το Νο2
αμπάρι του φορτίου μέχρι τη γέφυρα του πλοίου, μπροστά από
τον καθρέπτη της γέφυρας του πλοίου και τα βίτζια των αμπαριών
για την φορτωεκφόρτωση.
Πρίμα από την γέφυρα ήταν το Νο3 αμπάρι φορτίου, μετά άρχιζε
το κομοδέσιο της μέσης του πλοίου, που έμενα οι αξιωματικοί
της μηχανής και οι υπαξιωματικοί του πλοίου.
Εκεί στη μέση ήταν και η μηχανή του πλοίου, η καρδιά του πλοίου
πέρνωντας δύναμη από τον ατμό των καζανιών.
Η κίνηση του πλοίου γινόταν με ατμό.
Μπροστά από το κομοδέσιο της μέσης ήταν το μαγειρείο του πλοίου
πρύμα από το Νο3 αμπάρι φορτίου, ανεξάρτητο, εκεί γινόταν
το φαγητό, το ψωμί και ότι είχε σχέση με το φαγητό του πληρώματος,
το φαγητό ήταν το ίδιο για όλους, απο Δευτέρα μέχρι Κυριακή,
Πρωινό, μασημεριανό και δείπνο.
Είχε μενού, κατ εξοχήν, με μικρές παραλλαγές, αλλά πάντα σύμφωνα
με το εγκεκριμένο μενού του Υπουργείου.
Το πρωινό ήταν 7-8 το πρωί, μεσημεριανό 12-13, βραδινό 17-18
Αυτό είναι το ωράριο και σήμερα
Υπάρχει και διακοπή στην εργασία για καφέ, το Coffee Time,
10-10:20 και 15-15:20
Το τέλος των εργασιών της ημέρας είναι 5 η ώρα το απόγευμα
μετά υπάρχουν μόνο οι βάρδιες, τόσο στο κατάστρωμα όσο και
στη μηχανή.

Συνεχίζεται.....
Coffe Time.....

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2007

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(21)

Στις τρεις ημέρες του ταξιδιού προς την Αμβέρσα ήρθα
σε επαφή με όλα τα μέλη του πληρώματος για να γνωριστούμε
και σιγά σιγά να αρχίσω να μπαίνω στο κλίμα και στο πνεύμα
των ταξιδιών. Ρωτούσα, άκουγα τους πιο πεπειραμένους και
παλαιούς στο επάγγελμα του πληρώματος για να μπορέσω
να μάθω τι είναι το πλοίο που πηγαίνουμε και πως πρέπει
να συμπεριφέρομαι στη διάρκεια της δουλειάς, του ταξιδιού
του ελέυθερου χρόνου, πως είναι η ζωή στο πλοίο, η δουλειά
για το φαγητό, για τα λιμάνια, για την θάλασσα και ότι
γενικά είχε σχέση με το πλοίο και τη ζωή στη θάλασσα.
Ήταν μια αρχή αυτή η πρώτη επαφή, όταν ρώτησα τον Γιωργάκη
τον θερμαστή πως είναι το πλοίο, μου είπε
Δημήτρη είναι καλοτάξιδο το πλοίο, ο Γιωργάκης ήξερε από
τέτοια πλοία.
Ρωτούσα για τα μέρη που περνούσαμε, για τους καινούργιους
τόπους που έβλεπαν τα μάτια μου, μάζευα εικόνες στη μνήμη
των φωτογραφιών του μυαλού μου, και ο χρόνος, οι μέρες
περνούσαν μέχρι την ώρα που φτάσαμε στον τελικό σταθμό
στον προορισμό μας, στον σταθμό της Αμβέρσας.
Κατεβήκαμε από το τρένο όλο το πλήρωμα με τις αποσκευές μας
και περιμέναμε τον πράκτορα του πλοίου για να μας πάει
στο πλοίο. Ο καπετάν Σπύρος ο ανθυποπλοίαρχος που ήταν
επικεφαλής, κανόνισε όλες τις διατυπώσεις και περάσαμε από
τις αρχές, το τελωνείο της Αμβέρσας και μπήκαμε στο
λεωφορείο για να μας πάει στο πλοίο.
Φτάσαμε στο πλοίο μετά από αρκετή ώρα, το πλοίο ήταν δεμένο
στην προβλήτα του επισκευαστικού τομέα του λιμανιού.
Πρώτη οπτική επαφή με το πλοίο, κοίταζα, προσπαθώντας να
πάρω εικόνες, χωρίς βέβαια να μπορώ να τις αξιοποιήσω,
γιατί, δεν ήξερα ακόμη από πλοία.
Ο Δημήτρης, ο δόκιμος του καταστρώματος με ρωτάει, βρε
Δημήτρη πως το βλέπεις το πλοίο, πως τα βλέπεις τα πράγματα ?
Δημήτρη μου, μαύρα τα βλέπω τα πράγματα και το πλοίο,
δεν ξέρω, τι να σου πω, πάμε επάνω και βλέπουμε, έχει ο θεός.
Ανέβηκα στο κατάστρωμα, κοίταζα δεξιά αριστερά και ακολούθησα
προς τα εκεί που πήγαιναν και οι άλλοι.
Πήγα μαζί με τους άλλους εκεί που πήγαν και αυτοί, όταν
ρώτησα τι είναι εδώ, μου είπαν ότι εδώ είναι το κομοδέσιο
της Γέφυρας του πλοίου το (accommodation).
Εδώ μένει ο καπετάνιος και οι αξιωματκοί του καταστρώματος,
εδώ είναι η γέφυρα του πλοίου.
Αυτή ήταν η αρχή με την γνωριμία της γέφυρας του πλοίου
και του accommodation, που εμείς θα το λέγαμε από δω και
πέρα κομοδέσιο.

Συνεχίζεται.....

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2007

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(20)

Ο μόνος που δεν θα καταργηθεί ποτέ, είναι ο καπετάνιος
Ο καπετάνιος είναι η αρχή και το τέλος, του κάθε πλοίου,
της θάλασσας, του αέρα, της θύελλας, της καταιγίδας μα
και της μπονάτσας.
Από την αρχή της δημιουργίας του κόσμου, της θάλασσας
υπάρχει ο καπετάνιος, χωρίς καπετάνιο δεν υπάρχει ταξίδι.
Χωρίς καπετάνιο δεν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει αρχή, πορεία,
προορισμός και τέλος.
Πολλές φορές ο καπετάνιος τελειώνει το ταξίδι του,
μαζί με το τέλος.
Ο καπετάνιος, ο κάθε καπετάνιος είναι η αρχή, η εξουσία,
η εκτελεστική εξουσία και η δικαστική εξουσία.
Αυτός και μόνο είναι υπεύθυνος για την ζωή, ακόμη και
για το θάνατο στο πλοίο, στο κάθε πλοίο, για το πλήρωμα
τους συνεργάτες του και τους επιβαίνοντες.
Ο καπετάνιος είναι υπεύθυνος για την ανθρώπινη ζωή
στη θάλασσα, αυτό είναι το ζητούμενο, η προστασία,
η ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα.
Αυτό είναι το πιο βασικό καθήκον του καπετάνιου.
όλα τα άλλα έρχονται μετά.
Ο καπετάνιος αποφασίζει για όλα, τα εγκρίνει, η όχι, και
υπογράφει, μόνο η υπογραφή του καπετάνιου έχει αξία και
ισχύ, αυτή και μόνη είναι που ισχύει απέναντι στον νόμο
και στους ανθρώπους.
Ο νομοθέτης μόνο την υπογραφή του καπετάνιου αναγνωρίζει
καμιά άλλη.
Ο άμεσος συνεργάτης του καπετάνιου είναι ο υποπλοίαρχος,
που έχει την εκτελεστική εξουσία και την αμέριστη
εμπιστοσύνη του καπετάνιου.
Είναι το νούμερο δυο του πλοίου, του κάθε πλοίου,
και η υπογραφή του υποπλοιάρχου έχει ισχύ, πάντα όμως
υπό την εποπτεία του καπετάνιου.
Ο καπετάνιος είναι ο Master
Και ο υποπλοίαρχος ο Chief Officer
Αυτοί οι δυο είναι υπεύθυνοι για όλους και για όλα
και κυρίως για την ασφάλεια της ναυσιπλοϊας και
την ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα.
Αυτοί αποφασίζουν για όλα
Όλοι σε αυτούς απευθύνονται, ακόμη και οι πλοιοκτήτες αυτούς
συμβουλεύονται και εμπιστεύονται.
Όλοι οι άλλοι είναι πλήρωμα και συνεργάτες, μόνο σε αυτούς
υπακούν όλοι και εμπιστεύονται.
Και οι δυο είναι η αρχή και το τέλος του ταξιδιού
του κάθε ταξιδιού.
Είναι οι πιλότοι της Formula 1 στην πίστα της θάλασσας
Το κάθε πλοίο είναι σαν το μονοθέσιο της Formula 1
Με ένα καπετάνιο και ένα υποπλοίαρχο
Ένα Φερνάντο Αλόνσο και ένα Κίμι Ραϊκόνεν
Καλό ταξίδι λοιπόν στην πίστα της Formula 1 της θάλασσας

Συνεχίζεται.....

Σάββατο 10 Μαρτίου 2007

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(19)

Όλο το πλήρωμα ήμασταν στο ίδιο βαγόνι του τρένου,
δεν αλλάξαμε βαγόνι μέχρι τον σταθμό του τρένου της
Αμβέρσας, μόνο η μηχανή άλλαζε σε κάθε κράτος που μπαίναμε
λίγο μετά τα σύνορα, γινόταν ο έλεγχος από τις αρχές
του κράτους και το τρένο ταξίδευε προς τον προορισμό του
και εμείς στο βαγόνι μας προς τον δικό μας προορισμό.
Όλα αυτά βέβαια δεν τα ήξερα, απλά ρωτούσα, έβλεπα και
μάθαινα, πότε τον Γιωργάκη και πότε τον Σίδερη.
Το ταξίδι ήταν μεγάλο, σχεδόν κοντά τρις ημέρες κάναμε
για να φτάσουμε στην Αμβέρσα, να μας παραλάβει ο πράκτορας
της εταιρίας του πλοίου και να μας μεταφέρει στο πλοίο
που μας περίμενε στο λιμάνι της Αμβέρσας.
Περάσαμε σχεδόν όλη την Ευρώπη, την βόρεια Ευρώπη
για να φτάσουμε στον προορισμό μας.
Τότε, εκείνη την εποχή όλες οι μετακινήσεις για το μπαρκάρισμα
και το ξεμπαρκάρισμα γίνονταν με το τρένο η το πλοίο,
κάποιο πλοίο φορτηγό της εταιρίας η το επιβατικό της γραμμής.
Σήμερα βέβαια αυτή η διαδρομή δεν είναι παρά μόνο τρις ώρες
τότε κάναμε τρις ημέρες, καλά ήταν με το τραίνο, πέρασα
από όλη σχεδόν την Ευρώπη και ήμασταν και καλή παρέα.
Κατά την διάρκεια του ταξιδιού γνώρισα και τα άλλα μέλη
του πληρώματος, η πρώτη γνωριμία είναι πάντα πολύ σημαντική
γιατί όλοι μας πηγαίναμε για δουλειά και όχι για τουρισμό.
Στο διπλανό κουπέ ήταν ο λοστρόμος με άλλα μέλη του
πληρώματος, ο Κωνσταντής, η καρδιά του καταστρώματος, μα και
όλου του πλοίου, σπουδαίο το πόστο του λοστρόμου για κάθε
πλοίο, όλοι τον λοστρόμο ψάχνουν, γυρεύουν και φωνάζουν
στο πλοίο. Στα τότε πλοία χωρίς λοστρόμο το πλοίο, ήταν
πλοίο χωρίς πυξίδα.
Στα σημερινά πλοία, όλα έχουν αλλάξει, τα άλλαξε η πρόοδος
της τεχνολογίας, ο λοστρόμος πέρασε σε δεύτερη μοίρα.
Παραδοσιακά μόνο βρίσκεται στο πλοίο, ακόμη όμως και σήμερα
δεν υπάρχει πλοίο χωρίς λοστρόμο, χωρίς Ναύκληρο.
Δύσκολα θα καταργηθεί, όπως καταργήθηκαν παραδοσιακές
ειδικότητες των πλοίων, ο Ασυρματιστής, ο Μαραγκός,
ο Θερμαστής, ο Λαδάς.
Όλοι αυτοί ανήκουν πια στην ναυτική ιστορία των πλοίων,
ανήκουν σε άλλη εποχή, η πρόοδος της τεχνολογίας δεν σταματά,
τα σημερινά σύγχρονα πλοία, τα ποντοπόρα, είναι ένα θαύμα
τεχνικής υψηλής τεχνολογίας της δημιουργίας του ανθρώπου,
που πρέπει να έχεις ιδιαίτερες γνώσεις και κατάρτιση.
Αυτό το γράφει ο καπετάν Δημήτρης με πλήρη γνώση, το συναίσθημα
το άλλαξε και αυτό η τεχνολογία.
Ο καπετάν Δημήτρης είναι ένας από τους τελευταίους πια
Καπεταναίους που άρχισε την ναυτική του σταδιοδρομία με πλοία
λίγο μέτα το κάρβουνο, που τότε θέλανε γίγαντες πληρώματα
και τέλειωσε με πλοία της υψηλής τεχνολογίας, με πλοία
θαυμαστής δημιουργίας του ανθρώπου.
Το μόνο που δεν ξέρει, είναι που θα φτάσει αυτή
η θαυμαστή τεχνολογία, πάντως τα παρακολουθεί όλα από κοντά.
Αν σήμερα δεν καθίσεις μπροστά στον προσομειοτή, με γνώσεις
και κατάρτιση, θα καταργηθείς όπως ο Ασυρματιστής και ο θερμαστής
Αυτή είναι η αλήθεια και η σημερινή πραγματικότητα
Ο μόνος που δεν θα καταργηθεί ποτέ είναι ο Καπετάνιος

Συνεχίζεται.....

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2007

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(18)

Η επιβίβαση πήρε τέλος, η αναμονή στο σταθμό του τρένου
τέλειωσε, το ταξίδι άρχιζε, και μαζί του τα ταξίδια του
νεαρού Δημήτρη και οι παριπλανήσεις του στον κόσμο και
στη ζωή των καραβιών, των λιμανιών, της θάλασσας.
Μια καινούργια ζωή ανοιγόταν μπροστά του, ένας καινούργιος
δρόμος, ένας καινούργιος κόσμος που έμελλε να τον
ακολουθήσει σχεδόν σε όλη του τη ζωή, από την αρχή μέχρι
το τέλος, και δεν το μετάνιωσε.
Αυτό το λέει το τέλος, γιατί το τέλος είναι το πιο
σημαντικό, τότε γίνεται ο απολογισμός.
Μπήκα στο κουπέ της δεύτερης θέσης του τρένου, που ήταν και
άλλα μέλη του πληρώματος, μαζί με τους άλλους δυο δόκιμους
του καταστρώματος, τον Δημήτρη και τον Γιώργο, που ήταν
από την Χίο, τοποθέτησα τα πράγματά μου και βγήκα για λίγο
στο διάδρομο, στάθηκα στο παράθυρο και χαιρέτησα τους
δικούς μου την ώρα που ξεκινούσε το τραίνο για το ταξίδι.
Ήταν η πρώτη φορά που έκανα τέτοιο ταξίδι, δεν ήξερα
τη διαδρομή και ούτε βέβαια τα μέρη που θα περνούσαμε μέχρι
να φτάσουμε στο Βέλγιο, στην Αμβέρσα, στο μεγάλο αυτό
λιμάνι του Βελγίου.
Όλο ρωτούσα για να μάθω, όπως το κάθε μικρό παιδί, έβλεπα
και τοποθετούσα τις εικόνες στο άλμπουμ των εικόνων
του μυαλού μου, καθόμουν δίπλα στον Γιώργο τον θερμαστή,
τον Γιωργάκη, έτσι τον έλεγαν όλοι, ήταν γύρω στα 50
παλιός ναυτικός, πεπειραμένος, τόσο σαν επαγγελματίας αλλά
και σαν άνθρωπος της θάλασσας, ήταν ένας πραγματικός
θαλασσοπόρος ταξιδευτής ο Γιωργάκης.
Ήταν από την Χίο και αυτός, είχε κάνει μέχρι και με τα
καρβουνιάρικα πλοία του πολέμου και πριν τον πόλεμο,
ένας πράγματι πολύ καλοσυνάτος άνθρωπος, που χαιρόταν, που
όλο τον ρωτούσα για να μάθω, δεν είχε παιδιά ο Γιωργάκης
είχε παντρευτή μεγάλος. Η αλήθεια είναι ότι στάθηκε
σε μένα όπως ένας πολύ καλός φίλος, παρ όλη τη διαφορά
ηλικίας, όπως στάθηκα και εγώ όλα μου τα χρόνια σε όλους
τους νεότερους συνάδελφους και αργότερα πλήρωμά μου.
Δίπλα μου καθόταν ο μάγειρος του πλοίου, ο Σίδερης,
καταπληκτικός τύπος, μοναδικός άνθρωπος και ναυτικός
τις ίδιας ηλικίας με τον Γιωργάκη, και αυτός πολύ καλός
φίλος, παλιός ναυτικός, χρόνια στο επάγγελμα
και αυτός από την Χίο ήταν.
Οι περισσότεροι από το πλήρωμα και τους αξιωματκούς ήταν
από την Χίο και από το ίδιο χωριό μάλιστα οι πιο πολλοί.
Το καράβι ο " Μιχαήλ 'Αγγελος " ήταν Χιώτικο
Νηολόγιο Χίος
Σημαία Ελληνική
Ο Καπετάνιος, ο Υποπλοίαρχος και ο πρώτος Μηχανικός,
οι κεφαλές, το κουμάντο του πλοίου ήταν Χιώτες.
Ο Καπετάνιος ήταν και πλοιοκτήτης του καραβιού, ένας πολύ
σπουδαίος άνθρωπος και ναυτικός.
Μπορώ τώρα να πω, μετά τόσα χρόνια που έχουν περάσει, ότι
ήσαν σπουδαίοι ναυτικοί, όχι μόνο αυτοί, οι κεφαλές
του πλοίου, αλλά όλοι τους.
Υπήρξα τυχερός που για πρώτη φορά μπαρκάρισα μαζί τους,
έμαθα πολλά, κυρίως την ναυτική τέχνη και το κουμάντο
του καραβιού, μου φέρθηκαν άψογα μπορώ να πω, παρ όλο
που δεν ήμουν Χιώτης.
Έγινα κοντά τους, στην αρχή, ο Μήτσος, και αργότερα
ο Μητσάρας, έτσι με φώναζαν, έτσι με φώναζε ο Γιωργάκης
ο θερμαστής και ο Σίδερης
Γεια σου ρε Μητσάρα.....

Συνεχίζεται.....

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2007

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(17)

Η αλήθεια είναι ότι με στήριξαν πολύ οι γονείς μου,
τα αδέλφια μου και η οικογένειά μου, όλα μου τα χρόνια
στις θαλασσοπορίες μου, στα ταξίδια μου στον κόσμο
και στη ζωή.
Το στήριγμα και η συμπαράστασή τους υπήρξαν πολύ
σημαντικά για μένα μέχρι που γύρισα και πάλι κοντά τους.
Τον άνθρωπο που άφησα τελευταίο για να γράψω λίγα λόγια
πριν επιβιβαστώ στο τρένο, είναι η μητέρα μου,
η μαμά Μαργαρίτα. Αυτή που με έφερε στη ζωή στον κόσμο.
Ότι και να γράψω γι αυτόν τον σπουδαίο και σπάνιο άνθρωπο
το γράφω με μεγάλη συγκίνηση πάντα, όπως και αυτή την στιγμή
που το γράφω με το ίδιο μου το χέρι.
Που να το φανταστεί η μαμά Μαργαρίτα, ότι ο μικρός τότε
Δημήτρης, μετά από 50 χρόνια θα γράψει λίγα λόγια με το
ίδιο του το χέρι για τη μητέρα του.
Σπάνιος άνθρωπος και μητέρα, ήταν η μητέρα όλων μας
η κυρία Μαργαρίτα, την σέβονταν και την αγαπούσαν όλοι,
ήμουν πολύ υπερήφανος που είχα τέτοια μητέρα.
Η ευχή της και η αγάπη της με συντρόφευαν και με συντροφεύουν
μέχρι και σήμερα, μέχρι και αυτή την στιγμή που γράφω
αυτές τις λίγες γραμμές στο Ημερολόγιο Γέφυρας.
Ίσως κάποια στιγμή μπορέσω όλα αυτά που έχω μέσα στο μυαλό
και την καρδιά μου για την μαμά Μαργαρίτα, να τα γράψω,
είναι ένα πολύ σπουδαίο κομμάτι της ζωής μου.
Το τρένο ήταν πια στο σταθμό
άντε τυχερέ θα γυρίσεις όλο τον κόσμο, μου λέει ο αδελφός μου
Να είσαι καλά Βύρωνα, να τους προσέχεις όλους
Εσύ να προσέχεις και να μας γράφεις κάπου, κάπου
Η μικρή Ειρήνη, με φίλησε και μου ευχήθηκε καλά ταξίδια
Η μαμά Μαργαρίτα με έσφιξε στην αγκαλιά της, με φίλησε
και μου ευχήθηκε, καλά ταξίδια γιε μου και να προσέχεις.

Αυτές ήταν οι τελευταίες στιγμές πριν ανέβω στο τρένο
Αυτές οι στιγμές με συνόδευαν κάθε φορά που έφευγα από
το σπίτι για τα ταξίδια μου στον κόσμο και στη ζωή,
μέχρι και το τελευταίο ταξίδι πριν τον γυρισμό, μέχρι
να γυρίσω για πάντα στη βάση μου, εδώ, στην έδρα του Sailor.
Εδώ που άρχισα και θα τελειώσω το οδοιπορικό μου στη θάλασσα
και στα ταξίδια μου τα ποντοπόρα στον κόσμο, μέσα στο γαλάζιο
της θάλασσας κάτω από το μπλε του ουρανού του κόσμου, της ζωής.

Συνεχίζεται.....

Τρίτη 6 Μαρτίου 2007

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(16)

Αυτή η ευχή ήταν η συντροφιά μου όλα μου τα χρόνια
στις θαλασσινές μου περιπλανήσεις, μέχρι, να γυρίσω
ξανά εκεί από όπου ξεκίνησα, στο πατρικό μου σπίτι.
Και να τώρα, μετά από 50 χρόνια βρίσκομαι εδώ από
όπου ξεκίνησα για να γράψω με το δικό μου χέρι όλο
το οδοιπορικό της ζωής μου, στις θαλασσοπορίες μου
και τις περιπλανήσεις μου στον κόσμο και στη ζωή.
Είχε δίκιο ο μπαμπάς Σωτήρης, όλα έγιναν όπως
τα είχε πει στον μικρό τότε Δημήτρη.
Αυτό το δίκιο δεν οφείλεται μόνο σε μένα, που δικαίωσα
τον μπαμπά Σωτήρη, αλλά στους γονείς μου που με έφεραν
στον κόσμο, στη ζωή και στην οικογένεια μου.
Αυτή είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα.
Δεν χρειάστηκε ποτέ μέχρι σήμερα να αποδείξω του λόγου
το αληθές και ούτε θα χρειαστεί.
Το χέρι του καπετάν Δημήτρη ποτέ δεν λάθεψε στις πορείες
ζωής που χάραζε στον χάρτη της ζωής, γιατί ήταν μετρημένες
με το κουμπάσο τις σιγουριάς.
Το στίγμα που χάραζε στους χάρτες της ζωής, ήταν παρμένο
με τον εξάντα και δεν είχε ποτέ σφάλμα, γιατί ήταν
παρμένο από τα αστέρια του ουρανού, το φεγγάρι και
τον ήλιο της ζωής.
Από τα πρώτα που έμαθε, ο καπετάνιος, στη ναυτική του ζωή
κοντά στους αξιωματικούς καταστρώματος και τους καπεταναίους
ήταν, η παραλλαγή, η απόκλιση και η παρεκτροπή της πυξίδας
του πλοίου, που είναι η καρδιά της ζωής του πλοίου, του κάθε
πλοίου και των ανθρώπων που ταξιδεύουν μαζί του.
Ο εξάντας είναι για το στίγμα του πλοίου, για το κατέβασμα
των αστεριών, του φεγγαριού και του ήλιου στον ορίζοντα
του πελάγους της ζωής.
Η πυξίδα η μαγνητική, είναι για την πορεία του πλοίου, για την
χάραξη της πορείας του πλοίου στους χάρτες τους θαλασσινούς,
στους χάρτες τις ίδιας της ζωής, γιατί οι πορείες στη θάλασσα
στο πέλαγος, τους ωκεανούς είναι πορείες ζωής.....
Είναι πορείες προορισμού ταξιδιού ζωής.....

Συνεχίζεται.....

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2007

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(15)

Ο αποχαιρετισμός ήταν σύντομος, γιατί είχε γίνει στην ουσία
στο σπίτι, τόσο τις προηγούμενες ημέρες, όσο και την
τελευταία ημέρα, την ημέρα της αναχώρησης.
Οι συμβουλές του μπαμπά Σωτήρη, ήταν μετρημένες,
για πρόοδο, εργατικότητα, προκοπή, γνώσεις, ασφάλεια,
σεβασμό και αγάπη γι αυτό που είχα αποφασίσει να κάνω
στη ζωή μου, γι αυτό που είχα αποφασίσει να ακολουθήσω.
Να ακούω τις συμβουλές των πεπειραμένων ανθρώπων του πλοίου,
των ναυτικών, γιατί εγώ ακόμη δεν ήμουν ναυτικός.
Να βλέπω, να διαβάζω, να προσέχω την υγεία μου και προ
παντός συνεπής και αξιοπρεπής.
Γνώσεις αγόρι μου, έχεις ολόκληρη τη ζωή μπροστά σου
να αποκτήσεις τα εφόδια που χρειάζονται για την πορεία σου
στο δρόμο αυτό που διάλεξες.
Το ξέρω ότι δεν είναι εύκολος αυτός ο δρόμος που διάλεξες,
αλλά δεν υπάρχει εύκολος δρόμος στη ζωή.
Όλοι οι δρόμοι έχουν την δικιά τους δυσκολία, την δικιά τους
ανηφοριά, θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να αρχίσεις
να περπατάς στο ίσιωμα.
Εσύ δεν χρειάζεσαι την κατηφοριά, το ίσιωμα,
τα καταφέρνεις και στην ανηφοριά εξ ίσου καλά.
Θα έρθει ο καιρός, Δημητράκη, που θα περπατάς στο δρόμο
αυτό που διάλεξες χωρίς καμιά δυσκολία, χωρίς καμιά κούραση.
Και για να πω την αλήθεια, μάλλον να γράψω την αλήθεια,
έτσι έγιναν όλα, όπως τα είχε πει ο μπαμπάς Σωτήρης.
Όπως τα είπε ο μπαμπάς στον πρωτότοκο γιο του.
Ήταν πολύ υπερήφανος ο μπαμπάς Σωτήρης για τα παιδιά του,
όπως και αυτά για τον μπαμπά τους.
Καλά ταξίδια Δημητράκη, και να προσέχεις
Με χαιρέτησε ο μπαμπάς νωρίς εκείνο το πρωινό της αναχώρησής μου,
γιατί έφευγε πάντα νωρίς το πρωί για την δουλειά του.
Με αγκάλιασε, με φίλησε
Αυτός ήταν ο πρώτος και ο πιο σημαντικός χαιρετισμός
αποχαιρετισμός μπαμπά και γιου.
Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τόσο συγκινημένο τον μπαμπά μου
μα, και υπερήφανο.
Καλά σου ταξίδια γιε μου.....

Συνεχίζεται.....

Κυριακή 4 Μαρτίου 2007

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(14)

Ο αποχαιρετισμός ήταν διαφορετικός ακόμη και από
την μικρή αδελφή μου που κρατούσε με το μικρό της
χέρι το δικό μου από την ώρα που ήρθαμε στο σταθμό
περιμένοντας το τρένο, μέχρι την ώρα της στιγμής
του αποχαιρετισμού.
Εγώ ταξίδευα, πρίν ακόμη έρθει το τρένο, πριν ακόμη
αρχίσει το ταξίδι. Ήμουν παιδί, ένα μεγάλο παιδί ακόμη.
Το μυαλό, η ψυχή, πετούσαν σε άλλους κόσμους, σε άλλα
μέρη με την βοήθεια της καρδιάς, οι κτύποι της καρδιάς
έφταναν μέχρι τα αυτιά μου.
Ήταν η ώρα, η στιγμή, να αρχίσω να κουνώ τα φτερά μου
για να ανοίξουν και να πετάξω στην αναζήτηση της
καινούργιας ζωής, της ζωής των ταξιδιών, όπως ακριβώς
και τα νεογέννητα πουλιά, τα θαλασσοπούλια, τα άλμπατρος.
Στην πλατφόρμα του σταθμού Λαρίσης μαζί μου, περίμενε
όλο το πλήρωμα του πλοίου, αν θυμάμαι καλά ήμασταν
35 άτομα, εκτός από τον Καπετάνιο, τον Υποπλοίαρχο και
τον Α' Μηχανικό που ήταν στο πλοίο στην Αμβέρσα
στο Βέλγιο, επειδή ήταν καινούργια αγορά πλοίου, όχι
βέβαια καινούργιο πλοίο, απλά ήταν καινούργια αγορά.
Ήταν μοναχοβάπορο, Χιώτικο.
Το πλοίο ήταν φορτηγό, 10.000 D.W με πέντε αμπάρια
Ήταν πλοίο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
Είχε οργώσει τον Βόρειο Ατλαντικό όλο τον πόλεμο,
ένα Εμπάϊερ Εγγλέζικο σκαρί, καρφωτό, με παλινδρομικές
μηχανές. Η κίνησή του ήταν με τον ατμό, είχε καζάνια
για την παραγωγή ατμού, και θερμαστές για να τροφοδοτούν
τις εστίες με καύσιμο, που σήμερα είναι fuel, ενώ στον
πόλεμο ήταν κάρβουνο, τώρα του έγινε μετατροπή.
Οι θερμαστές τροφοδοτούσαν τις εστίες με κάρβουνο, με
τα φτιάρια, τότε.
Τώρα τις τροφοδοτούν με fuel, με ειδικά ακροφύσια.
Αυτά βέβαια δεν τα ήξερα τότε, γιατί δεν ήμουν ακόμη
Ναυτικός, ήταν η πρώτη φορά που μπαρκάριζα, δεν ήξερα
από πλοία. Το Ναυτικό μου Φυλλάδιο έγραφε, αποστέλλεται
εις Αμβέρσα του Βελγίου, στο πλοίο " Μιχαήλ Άγγελος"
όπως ναυτολογηθεί Δόκιμος Πλοίαρχος.
Αυτή ήταν η αρχή, το Φθινόπωρο του 1959.
Μέσα στην Παγκόσμια Οκονομική κρίση.
Και εγώ περιμένω στην πλατφόρμα του τρένου για να ταξιδέψω
μέχρι την Αμβέρσα μαζί με τους συναδέλφους μου σ αυτό
το μεγάλο Λιμάνι του Βελγίου.

Συνεχίζεται.....

Σάββατο 3 Μαρτίου 2007

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(13)

Θύμισες που ερχόντουσαν στο μυαλό μου την ώρα
της αναμονής του τρένου των ταξιδιών.
Του τρένου που θα με πήγαινε σε άγνωστα για μένα
μέρη, σε άλλους τόπους μακρινούς, που μέχρι τώρα
ούτε καν τους είχα φανταστεί, ονειρευτεί.
Μόνο στα σχολικά βιβλία είχα διαβάσει για ορισμένα
μέρη και άλλους τόπους.
Σαν παιδί που ήμουν, η προσμονή, η λαχτάρα, να ταξιδέψω
να πετάξω με τα φτερά τα δικά μου μέσα στην καινούργια
αυτή ζωή ήταν μεγάλη, την ζωή των ταξιδιών πάνω στο κύμα
του γαλάζιου της θάλασσας, που θα με πήγαιναν σε μέρη
άγνωστα για μένα, σε άλλους τόπους, που θα γνώριζα άλλους
ανθρώπους, που θα άκουγα άλλες γλώσσες, που τα μάτια μου
θα έβλεπαν και δεν θα χόρταιναν να βλέπουν.
Μέχρι τώρα, τα μάτια του καπετάν Δημήτρη δεν σταμάτησαν
να βλέπουν, δεν χόρτασαν να βλέπουν.
Η αναμονή πλησίαζε προς το τέλος της
Το τρένο ήταν μια ανάσα από την πλατφόρμα της αναμονής
Έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού, η πιο δύσκολη ώρα,
Τα τελευταία λεπτά της αναμονής, του αποχαιρετισμού.
Εγώ βέβαια, ήμουν παιδί ακόμη και ο αποχαιρετισμός
για μένα, ήταν εντελώς διαφορετικός από όλους τους άλλους.

Συνεχίζεται.....

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2007

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(12)

Μέσα στις διακοπές του καλοκαιριού ήταν το καθημερινό
σουλάτσο στην παραλία του Φαλήρου, που κατεβαίναμε
με την παρέα, με τα πόδια, από την Νέα Σμύρνη που ήταν
το πατρικό μου σπίτι.
Από την Ούλεν στο Φλοίσβο, τον Μπάτη, στο Έδεμ
στην Πικροδάφνη για μπάνιο και ρακέτες, και μέχρι
τον Άλιμο, τον Ναυτικό όμιλο στο Καλαμάκι.
Αρκετές φορές πηγαίναμε Γλυφάδα, Βούλα, Βουλιαγμένη
στις εκδρομές μας, και αργότερα μέχρι τα Λιμανάκια της
Βάρκιζας. Στέκι μας τα καλοκαίρια το δεύτερο Λιμανάκι,
εκεί μαζευόταν όλη η παρέα, και μετά νωρίς το απόγευμα
με τα πόδια όλοι μαζί γυρίζαμε στη Βουλιαγμένη να πάρουμε
το λεωφορείο για να μας φέρει στην παραλία του Φαλήρου,
και να ανηφορίσουμε με τα πόδια μέχρι την Νέα Σμύρνη.
Για ένα μήνα πηγαίναμε στο κτήμα του παππού Αβραάμ,
στη Δροσιά, με όλη την οικογένεια, στη γιαγιά την Ελένη
την γιαγιά της οικογένειας.
Όμορφα, αξέχαστα χρόνια
Όλα αυτά περνούσαν από το μυαλό μου, από την σκέψη μου
και από την σκέψη όλων μας περιμένοντας στην πλατφόρμα
του τρένου που θα με έπαιρνε μακριά από όλα αυτά, και θα
με πήγαινε σε έναν άλλο κόσμο, σε μια καινούργια ζωή
που μου ήταν άγνωστη, την ζωή των ταξιδιών
τη ζωή στη θάλασσα, έστω και επαγγελματικά.
Άντε ρε τυχερέ, θα γυρίσεις όλο τον κόσμο, μου λέγανε
οι φίλοι, με μια ομορφιά μοναδική, με την ομορφιά της
γοητείας της αθωότητας του νεαρού της ηλικίας.
Θύμισες μοναδικές, που θα τις έπαιρνα μαζί μου
στα ταξίδια μου.....

Συνεχίζεται.....

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2007

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(11)

Η μητέρα μου ετοίμαζε πάντα, τα πρώτα χρόνια, αυτά που
θα έπαιρνα μαζί μου στα ταξίδια μου.
Καθαρά, σιδερωμένα, μοσχομυρισμένα, όπως τα έλεγα πάντα
και τα τοποθετούσε στην βαλίτσα που μου είχε αγοράσει
η ίδια. Ήταν συγκινημένη πάντα, όχι μόνο την πρώτη φορά
που θα έφευγα, αλλά όλες τις φορές που ακολούθησαν, μα και
υπερήφανη που το παιδι της άρχιζε την καινούργια ζωή του,
που άνοιγε την καινούργια σελίδα στη ζωή του, την σελίδα
της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας.
Ήταν για πρώτη φορά αμήχανη, τουλάχιστον την πρώτη φορά
που θα έφευγα, και ας μην ήθελε να το δείξει.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να το συνηθίσει,
αν το συνήθισε τελικά.
Ήταν η πρώτη φορά που το παιδί της θα έφευγε από κοντά της
από την οικογένεια, μακριά από την αγκαλιά της, από
την θαλπωρή της οικογένειας.
Που το παιδί της θα πήγαινε σε άλλα μέρη, σε άλλους τόπους
που δεν ήξερε, που ούτε είχε ακούσει ποτέ που δεν μπορούσε
ούτε να τους φανταστεί.
Ήταν κάτι καινούργιο για την Μαμά Μαργαρίτα, μα και για
όλους στην οικογένεια και για μένα.
Ο μόνος που ήταν πιο ψύχραιμος ήταν ο μπαμπάς ο Σωτήρης
που τα παρακολουθούσε όλα με πολύ αγάπη και κατανόηση.
Τα δυο μου αδέλφια ο Βύρωνας και η μικρή Ειρήνη πήγαιναν
ακόμη στο σχολείο, ήταν παιδιά, όλα τα έβλεπαν διαφορετικά,
η ζωή για αυτά τα δυο παιδιά ήταν διαφορετική, όπως ήταν
και η δική μου όταν ήμουν στην ηλικία τους, έτσι είναι
όλα τα παιδιά, με την ομορφιά την δικιά τους.
Όλα αυτά στο σπίτι, μέχρι την στιγμή που στάθηκα στην
πλατφόρμα του σταθμού Λαρίσης, του τρένου, που θα με
ταξίδευε μακριά από την μέχρι τώρα ζωή μου.
Η ζωή μου μέχρι εκείνη την στιγμή που περίμενα το τρένο
ήταν γύρω από την οικογένεια, το σχολείο, τους συμμαθητές,
τους φίλους, την παρέα, την θάλασσα, που κάναμε μπάνιο
τα καλοκαίρια μόλις τελείωνε η χρονιά στο σχολείο,
για τις διακοπές του καλοκαιριού.

Συνεχίζεται.....