Πέμπτη 1 Μαρτίου 2007

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(11)

Η μητέρα μου ετοίμαζε πάντα, τα πρώτα χρόνια, αυτά που
θα έπαιρνα μαζί μου στα ταξίδια μου.
Καθαρά, σιδερωμένα, μοσχομυρισμένα, όπως τα έλεγα πάντα
και τα τοποθετούσε στην βαλίτσα που μου είχε αγοράσει
η ίδια. Ήταν συγκινημένη πάντα, όχι μόνο την πρώτη φορά
που θα έφευγα, αλλά όλες τις φορές που ακολούθησαν, μα και
υπερήφανη που το παιδι της άρχιζε την καινούργια ζωή του,
που άνοιγε την καινούργια σελίδα στη ζωή του, την σελίδα
της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας.
Ήταν για πρώτη φορά αμήχανη, τουλάχιστον την πρώτη φορά
που θα έφευγα, και ας μην ήθελε να το δείξει.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να το συνηθίσει,
αν το συνήθισε τελικά.
Ήταν η πρώτη φορά που το παιδί της θα έφευγε από κοντά της
από την οικογένεια, μακριά από την αγκαλιά της, από
την θαλπωρή της οικογένειας.
Που το παιδί της θα πήγαινε σε άλλα μέρη, σε άλλους τόπους
που δεν ήξερε, που ούτε είχε ακούσει ποτέ που δεν μπορούσε
ούτε να τους φανταστεί.
Ήταν κάτι καινούργιο για την Μαμά Μαργαρίτα, μα και για
όλους στην οικογένεια και για μένα.
Ο μόνος που ήταν πιο ψύχραιμος ήταν ο μπαμπάς ο Σωτήρης
που τα παρακολουθούσε όλα με πολύ αγάπη και κατανόηση.
Τα δυο μου αδέλφια ο Βύρωνας και η μικρή Ειρήνη πήγαιναν
ακόμη στο σχολείο, ήταν παιδιά, όλα τα έβλεπαν διαφορετικά,
η ζωή για αυτά τα δυο παιδιά ήταν διαφορετική, όπως ήταν
και η δική μου όταν ήμουν στην ηλικία τους, έτσι είναι
όλα τα παιδιά, με την ομορφιά την δικιά τους.
Όλα αυτά στο σπίτι, μέχρι την στιγμή που στάθηκα στην
πλατφόρμα του σταθμού Λαρίσης, του τρένου, που θα με
ταξίδευε μακριά από την μέχρι τώρα ζωή μου.
Η ζωή μου μέχρι εκείνη την στιγμή που περίμενα το τρένο
ήταν γύρω από την οικογένεια, το σχολείο, τους συμμαθητές,
τους φίλους, την παρέα, την θάλασσα, που κάναμε μπάνιο
τα καλοκαίρια μόλις τελείωνε η χρονιά στο σχολείο,
για τις διακοπές του καλοκαιριού.

Συνεχίζεται.....

2 σχόλια:

THE_RETURN είπε...

Ο Καπετάνιος καθώς ετοιμάζεται να μπαρκάρει από την ίδια του την οικογένεια...

Συγκινητικές στιγμές, πρέπει να γράφεις αυτές τις γραμμές συγκινημένος Καπετάνιε μου...

Unknown είπε...

@ the return

Καλημέρα

Συγκινητικές στιγμές, ανθρώπινες,
που πράγματι σε αγγίζουν.

Πολύ σωστά το γράφεις
γράφω αυτές τις λίγες γραμμές
πάντοτε συγκινημένος,
γιατί είναι γραμμές ζωής
γραμμένες με το ίδιο το χέρι
του καπετάν Δημήτρη.

καλό σου πρωινό
σε ευχαριστώ για την ανάγνωση
είσαι η καλύτερη μου παρέα !