Πέμπτη 8 Μαρτίου 2007

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(17)

Η αλήθεια είναι ότι με στήριξαν πολύ οι γονείς μου,
τα αδέλφια μου και η οικογένειά μου, όλα μου τα χρόνια
στις θαλασσοπορίες μου, στα ταξίδια μου στον κόσμο
και στη ζωή.
Το στήριγμα και η συμπαράστασή τους υπήρξαν πολύ
σημαντικά για μένα μέχρι που γύρισα και πάλι κοντά τους.
Τον άνθρωπο που άφησα τελευταίο για να γράψω λίγα λόγια
πριν επιβιβαστώ στο τρένο, είναι η μητέρα μου,
η μαμά Μαργαρίτα. Αυτή που με έφερε στη ζωή στον κόσμο.
Ότι και να γράψω γι αυτόν τον σπουδαίο και σπάνιο άνθρωπο
το γράφω με μεγάλη συγκίνηση πάντα, όπως και αυτή την στιγμή
που το γράφω με το ίδιο μου το χέρι.
Που να το φανταστεί η μαμά Μαργαρίτα, ότι ο μικρός τότε
Δημήτρης, μετά από 50 χρόνια θα γράψει λίγα λόγια με το
ίδιο του το χέρι για τη μητέρα του.
Σπάνιος άνθρωπος και μητέρα, ήταν η μητέρα όλων μας
η κυρία Μαργαρίτα, την σέβονταν και την αγαπούσαν όλοι,
ήμουν πολύ υπερήφανος που είχα τέτοια μητέρα.
Η ευχή της και η αγάπη της με συντρόφευαν και με συντροφεύουν
μέχρι και σήμερα, μέχρι και αυτή την στιγμή που γράφω
αυτές τις λίγες γραμμές στο Ημερολόγιο Γέφυρας.
Ίσως κάποια στιγμή μπορέσω όλα αυτά που έχω μέσα στο μυαλό
και την καρδιά μου για την μαμά Μαργαρίτα, να τα γράψω,
είναι ένα πολύ σπουδαίο κομμάτι της ζωής μου.
Το τρένο ήταν πια στο σταθμό
άντε τυχερέ θα γυρίσεις όλο τον κόσμο, μου λέει ο αδελφός μου
Να είσαι καλά Βύρωνα, να τους προσέχεις όλους
Εσύ να προσέχεις και να μας γράφεις κάπου, κάπου
Η μικρή Ειρήνη, με φίλησε και μου ευχήθηκε καλά ταξίδια
Η μαμά Μαργαρίτα με έσφιξε στην αγκαλιά της, με φίλησε
και μου ευχήθηκε, καλά ταξίδια γιε μου και να προσέχεις.

Αυτές ήταν οι τελευταίες στιγμές πριν ανέβω στο τρένο
Αυτές οι στιγμές με συνόδευαν κάθε φορά που έφευγα από
το σπίτι για τα ταξίδια μου στον κόσμο και στη ζωή,
μέχρι και το τελευταίο ταξίδι πριν τον γυρισμό, μέχρι
να γυρίσω για πάντα στη βάση μου, εδώ, στην έδρα του Sailor.
Εδώ που άρχισα και θα τελειώσω το οδοιπορικό μου στη θάλασσα
και στα ταξίδια μου τα ποντοπόρα στον κόσμο, μέσα στο γαλάζιο
της θάλασσας κάτω από το μπλε του ουρανού του κόσμου, της ζωής.

Συνεχίζεται.....

6 σχόλια:

Ελπίδα είπε...

Έχω χάσει επεισόδια σαιλόρ μου, αλλά δεν πειράζει! Μόλις βρω χρόνο θα τα διαβάσω όλα μαζί! Ευτυχώς που μένουν τα αρχεία! Γράφε εσύ. Έτσι θα το φχαριστηθώ κιόλας!
Φιλιά!

Unknown είπε...

@ elpida

Καλημέρα

Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη
και την αγάπη σου

Γράφω καθημερινά
πάντα θα βρίσκεις κάτι να διαβάσεις

Να είσαι καλά
καλό πρωινό

nyctolouloudo είπε...

δύσκολος ο αποχαιρετισμός της μάνας από το παιδί της....

Unknown είπε...

@ μεθυσμένα χρώματα

Καλησπέρα

Πράγματι είναι το πιο δύσκολο
πέρασμα της ζωής
ο αποχαιρετσμός της μάνας

Το έχω ζήσει πολλές φορές
το ξέρω πολύ καλά αυτό
το πέρασμα

Να είσαι καλά
Καλό σου βράδυ

Ελπίδα είπε...

Κι εγώ την αγάπησα την κυρία Μαργαρίτα, σαιλόρ μου!
Που να ήξεραν αλήθεια οι μανούλες μας, πως θα γράφαμε γι' αυτές! Που να ήξεραν τι μεγάλο κενό θα αφήσουν φεύγοντας;

Unknown είπε...

@ elpida

Σε ευχαριστώ για την αγάπη σου
και για την ανάγνωσή σου.
Που να το φανταστούν όλες
οι κυρίες Μαργαρίτες

Να είσαι καλά
καλό σου πρωινό